W poprzednim wpisie narzekałam na Paryż. A tym zamierzam pokazać Wam miejsca, które mimo wszystko warto odwiedzić w Mieście Miłości ;). Luwr, Wieża Eiffla, kawiarnie z pieczonymi kasztanami, występ w Moulin Rouge, wystawa grafik rysownika Goscinnego, pracownia taksydermiczna… Może znajdziesz coś dla siebie :).
Miasto miłości. Strzelista wieża Eiffla romantycznie rozświetlająca mroki nocy oraz muzea, które można zwiedzać tygodniami… Nie, stop. Chaos, hałas i przereklamowane świecidełka. Wszechobecni żołnierze, namolni sprzedawcy i poczucie zagrożenia. Tak właśnie widzę Paryż. I chociaż pyszne naleśniki z pieczonymi kasztanami zjedzone na Polach Elizejskich na chwilę stłumiły te negatywne wrażenia, to z perspektywy czasu uważam, że Paryż nie jest szczególnie atrakcyjnym miejscem.
Wyjście z parku powitaliśmy nie tylko z ulgą, ale przede wszystkim z poczuciem dumy. Przeszliśmy solidny kawał drogi! Co najmniej 72 kilometry. Chyba 80. Może nawet 90… I tak dalej, i tak dalej, wiecie, wielkość wyłowionej ryby rośnie w miarę trwania opowieści ;).
W trzecim dniu naszej przygody obudziło nas słońce. Po śniadaniu postanowiliśmy się rozdzielić. Mucha z Kasią chcieli obejrzeć okolicę poza szlakiem, wspinając się na okoliczne pagórki, my z Lukiem z kolei byliśmy ciekawi następnego schroniska. Zostawiliśmy nasze namioty – rozłożone, niepilnowane i z niepotrzebnymi chwilowo rzeczami w środku. Dla niektórych to kontrowersyjna kwestia, ale ja bardzo lubię kraje skandynawskie między innymi za to, że czuję się w nich bezpiecznie i nie obawiam się kradzieży.
Deszcz padał coraz intensywniej i chociaż założyliśmy odpowiednie, nieprzemakalne ubrania, a plecaki schowaliśmy pod pokrowcami, to z przyjemnością myśleliśmy o schronisku, do którego dotrzemy za pięć minut. Przycupniemy w ciepełku, weźmiemy po herbacie albo i grzańcu, podsuszymy się trochę… Ledwie zdążyliśmy wkroczyć na teren schroniska, gdy wyrósł przed nami wysoki chatkowy o nieco ogorzałej twarzy.
– Macie kartę członkowską?
Spojrzeliśmy po sobie.
– Nie, nie mamy.
– Och. W takim razie nie możecie się tutaj zatrzymać.
Zrobienie zdjęć zajęło nam dobrych 5 minut. Przez ten czas minęły nas tylko trzy samochody, jeden po drugim.
– Oho! Korek się robi – mruknął Luk. – Laponia, godziny szczytu: 15:00. Trzy samochody na kwadrans.
Niedługo później ruszyliśmy w drogę. Nasze plecaki ważyły średnio po 16 kilogramów, a na trasie znaleźliśmy ciało renifera. Nie ulękliśmy się jednak i parliśmy naprzód, póki słońce stało na niebie. Czyli do północy!
Szlak Kungsleden jest malowniczy, niezbyt trudny, pozwala Ci na intensywny kontakt z naturą i jeżeli wybierzesz właściwy moment, możesz przez wiele dni cieszyć się na nim samotnością… i mijać pasące się renifery :). Jak przygotować się do takiej wędrówki i kiedy wyruszyć w trasę?
Czym jechać, co jeść, gdzie nocować. I jak nie wydać na to wszystko majątku :). Po czym rozpoznać, że zaraz na drogę wyskoczy renifer i dlaczego opłaca się żywić żelkami. Oto pierwsza część informacji, które przydadzą Ci się podczas planowania podróży do Laponii.
W Polsce temperatura przekraczała 30 stopni, więc oczywistą dla mnie decyzją było poszukanie miejsca, w którym można by się ochłodzić. Wybór nie był trudny.
– Koło podbiegunowe!
Co prawda okazało się, że Szwecja doświadcza w tym roku wakacji najgorętszych od 260 lat (To tyle, jeżeli chodzi o ochłodę) i na terenie połowy kraju obowiązuje zakaz palenia ognisk i używania gazu turystycznego… Ale dlaczego to miałoby coś zmienić?
Kolejny kraj – kolejna restauracja! Tym razem niezbadane koleje losu powiodły nas do Belgii. Cechy charakterystyczne tutejszego McDo? Dużo sosów dodawanych do frytek, alkohol w zestawie!, dyspensery z substancją do czyszczenia dłoni rozmieszczone na sali głównej oraz… muchy.
