bo radość sprawia mi dokładne obliczanie, ile kilometrów pokonałam i czy pokonanie tej trasy było większym wyzwaniem niż przemierzenie poprzedniej;

bo mam krótką pamięć, a zanotowanie ścieżki pomaga odświeżyć wspomnienia;

bo jestem pod wrażeniem różnorodności schroniskowych pieczątek;

bo sympatycznie jest tłoczyć się w schronisku z gimnazjalistami, którzy też chcą wbić pieczątki do własnych książeczek (czuję się wtedy starym wygą – no co, może i mają na koncie więcej wypraw, ale za to z pewnością jeszcze żadnej nie zorganizowali!);

bo mam naturę zbieracza pamiątek;

bom człek sentymentalny i lubię wracać do przeszłości, a spoglądanie na pieczątki, przypinki i odznaki temu sprzyja;

bo jestem też pragmatyczna i myślę, że może kiedyś postanowię zostać Przodownikiem – a żeby to zrobić, będę musiała legitymować się odznaką małą złotą.